یادداشت محمد عزیزی | یک روز پر ترافیک با آلودگی های نفس گیر ؛ روز از نو ، روزی از نو

انگار نمی‌شنود یا خودش را به نشنیدن می‌زند و شروع به پاک کردن شیشه ماشین می‌کند تا در قبال آن مبلغی را دریافت کند. هر چه می‌‌گویی او کار خود را انجام می‌دهد یک دفعه چراغ سبز می‌شود و مجبور به حرکت می‌شوی، شیشه ماشین نصف و نیمه پاک شده و به نوعی کثیف‌تر و مات شده و جلوی خود را به وضوح نمی‌بینی، حرکت می‌کنی او هم به دنبالت می‌دود تا مبلغی را دریافت کند به شیشه می‌زند و تو مجبور به حرکتی و از ترس اینکه با او تصادف نکنی حرکت خود را کم می‌کنی و آهسته‌تر می‌روی، ای بابا … دوباره چراغ قرمز شد و مجبور به توقف شدی، اعصابت خرد شده و لحظه شماری می‌کنی تا چراغ دوباره سبز شود ناگهان یک دست با دسته گل قرمز از شیشه دیگر ماشین ضربه می زند و تا شیشه را پایین می آوری دستش به همراه دسته گل را داخل ماشین می کند و می گوید، آقا، خانم، گل نمی‌خوای، می‌گویی نه عزیزم. التماس می‌کند آقا، خانم تو رو خدا بخر، به پولش نیاز دارم از طرف دیگر دخترک و پسرکی با دستان کوچک ، دستمال کاغذی و کبریت و اقلام دیگر را برای فروش پیشنهاد می‌دهند، کلافه می‌شوی، شیشه را بالا می‌کشی تا مزاحمتی برایت ایجاد نشود ولی چند لحظه بعد به خاطر بالا و پایین بردن شیشه ها داخل ماشین سرد می‌شود، شیشه ماشین را بالا می‌کشی و دیگر کودکان کار و دست‌فروشان خیابانی به سراغ ماشین‌های دیگر رفته‌اند ، این بار می بینی بخاطر توقف زیاد و پایین کشیدن شیشه های ماشین ، حجم و انبوهی از هوای آلوده و دود و بوی گاز خودروهای ایستاده در پشت چراغ قرمز و هوای سرد به داخل خودرو وارد شده و محیط را برایت نفس گیر و تنگ و سرد می کند.

حال شیشه را بالا می‌بری و اگر ماشین بخاری مطلوبی داشته باشد بخاری را روشن می‌کنی و اگر خراب باشد و کار نکند محیط داخل خودرو سردتر می‌شود، کلافه‌تر می‌شوی فقط لحظه شماری می‌کنی چراغ سبز شود تا پا روی گاز بگذاری و به سرعت از محل مزاحمت‌ها و هوای نامطبوع ایجاد شده از خودروهای روشن توقف کرده پشت چراغ فرار کنی، هر کس با همین کلافگی از هر سوی خیابان و چهارراه‌ و میدان به سمتی با سرعت حرکت می‌کند. هر فردی  به فکر خودش هست تا از این مهلکه خلاص شود.

سرعت‌ها بالا می‌گیرد، صدای بوق‌ها، گاز، ترمز ناگهانی در همین لحظه یک خودرو برای پیاده و سوار کردن یک مسافر، در محل توقف ممنوع ناگهان می‌ایستد، دستت را محکم روی بوق می‌گذاری، با لحنی تند می‌گویی آخر اینجا جای ایستادن است او با بی‌محل کار خود را انجام می‌دهد و تو برافروخته شده و منتظر یک جرقه هستی تا اعتراض خود را به نحوی ابراز کنی ، کافیست او هم در همین شرایط باشد، همینجاست که از عصبانیت نزاع و درگیری رخ می‌دهد، ترافیک می‌شود چراغ‌ها سبز و قرمز می‌شوند ، ماشین‌ها حرکت نمی‌کنند عده‌ای پائین می‌آیند تا میانجی‌گری کنند و عده‌ای هم از فرط عصبانیت آتش‌بیار معرکه می‌شوند عجب معرکه‌ای شده اینجا.

در همین لحظه افسر راهنمایی و رانندگی به محل می آید و جریمه‌ای با نوع تخلف صادر می‌نماید، معرکه جمع می‌شود. مردم دوباره به راه ادامه می‌دهند هر کس به سمت و سوی مقصد خود حرکت می‌کند، راننده ، کلی به هم می‌ریزد از اینکه مگر ما چقدر امروز کار کردیم که حالا باید جریمه هم بشویم، عجب روزگاریه این اتفاق و اتفاقات در هر میدان ، چهارراه و سه‌راه های بعدی تکرار می‌شود.

ترافیک و آلودگی هوا و صوتی و بالا رفتن فشار عصبی مزید بر علت می‌شود، با تمام خستگی و پریشانی به مقصد و منزل می‌رسی دیگر حال و حوصله خود را نداری چه برسد بخواهی با روی خوش با عهد و عیال و خانواده برخورد مناسب داشته باشی، با خود چقدر تمرین می‌کنی تا به آرامش برسی و پیش خود می‌گویی این بندگان خدا چه تقصیر دارند که باید ، عصبانیت مرا تحمل کنند. سعی بر حفظ آرامش و برخورد با مهر و محبت و عشق با خانواده داری، خلاصه در حد توان خود برخوردی متناسب و شایسته ابراز می‌کنی، بعد از چندین ساعت دور از خانواده بودن ، حال در کنار یکدیگر سعی بر گذراندن اوقات خوب هستی، بچه‌ها هم به دنبال تفریح هستند مادر و فرزندان به پدر پیشنهاد می‌دهند، پدرجان حوصله‌مان سر رفته برویم بیرون پارکی، گردشی، تفریحی و رستورانی و… پدر با ابراز کلمات پرمهر پدرجان و یا همسر عزیزم از سوی خانواده، کوه خستگی‌هایش آب می‌شود و خود را مهیا می‌کند تا با تمام خستگی با خانواده به تفریح و گردش برود و به اتفاق به مکان‌های تفریجی همچون پارک‌ها، سینما، کوه، رستوران و… می‌روند، همین که می‌آیی شرایط را برای لذت خانواده مهیا کنی و سفره‌ای پهن می‌کنی و یا بر روی میز رستورانی می‌نشینی یا در کنار خیابان در داخل ماشین غذای فست‌فودی خود را که سفارش داده‌ای تحویل می‌گیری و لقمه اول را می‌خوری، ناگهان در اطراف خود چند کودک و جوان دختر و پسر، مرد و زن می‌بینی یکی ساز می‌زند، یکی خوانندگی می‌کند و دیگری جوراب و لوازم می‌فروشد هر یک به نوعی در کنارت می‌ایستند طوری به تو و خانواده‌ و لقمه‌هایت خیره می‌شوند که لقمه در گلویت گیر می‌کند ، می‌مانی چه کنی به دنبال یک نوشیدنی هستی تا لقمه را پایین بفرستی، آنقدر در کنارت می‌ایستند که مبلغی و یا لقمه‌ای به آنها بدهی تا بروند از طرفی رژه موش ها را در کنارخیابان نظاره میکنی و ناگهان متکدی دیگری می‌آید و درخواست پول می‌کند می‌گویی بفرما برو، ناگه با لحن تندی تو را نفرین می‌کند و از اینکه به آنها مبلغ و لقمه‌ای ندادی به ائمه و حضرت ابوالفضل‌العباس(ع) واگذارت می‌کنند.

دیگر کلافگی به حد دیوانگی می‌رسد که با تمام این مشکلات مالی و معیشتی و روزمره زندگی‌ برای رفع خستگی و کسب آرامش باز باید با این پدیده ها مواجه ‌شوی و ناراحت از این حرف‌ها و برخوردها با خانواده به منزل برمی‌گردی و با کوله‌باری از ناراحتی سر به روی بالش می‌گذاری و می‌خوابی، صبح باز برمی‌خیزی و برای کسب یک لقمه نان حلال به سرکار می‌روی و « روز از نو ، روزی از نو» و همینطور چرخش زندگی آهنگ خود را می‌نوازد و تکرار می شود.

بهتر است مسئولین با برخورد با این معضلات اجتماعی و چاره‌اندیشی ریشه‌ای و اصولی محیط زندگی را برای رفاه و آسودگی و آرامش بیشتر مردم و شهروندان فراهم نمایند تا جامعه‌ای پویا ، کارآمد و پرنشاط را به همراه داشته باشیم.

یادداشت: محمد عزیزی

منبع: نبأپرس

انتهای پیام/